تئاتر رادیویی گیلکی رامسری (آسمان غُرّه=آسمان گُرُمبِه= تندر = رعد و برق)

شهریور ماه بود  فصل ریزش نزولات  آسمانی. هنگام دروی برنج نیز رسیده بود. هوا کم کم داشت رو به تاریکی می رفت.آسمان همراه با صدای هولناک رعد و برق مرتبأ تاریک و روشن می شد. ابرهای سیاه از طرف گیلان به سمت کوه قلعه بند و به طرف تنکابن می رفتند . در اینجا ضرب المثل زیر داشت کم کم مِصداق پیدا می نمود:

"ابر بُشا رشت خرِ بیَر دشت    ابر بُشا تنکابن  خرِ داکون جیرکا بُن"

یعنی:" ابر اگر به طرف رشت رفت خر را به دشت ببر    ابر اگر به سمت تنکابن حرکت کرد خر را در طبقه زیرزمین خانه ببند".

مادر: سر کیتاب وِگیتِم خوب در نِمَه. هوا هم خوشتِه سَرِ خواردَرِه خا. همَش کولاکِه.

مادر: کتاب قرآن نگاه کردم(استخاره) خوب در نیامد. هوا هم که دارد شورش را در می آورد. همیشه باران می آید.

پدر: امسال دِ وَنِه " کَترا گیشی" چاکونیم. و زیر لب می خواند: کَترا گیشی هوا بَنِه امشوب نَنِه فردا بَنِه و ...

پدر: امسال باید جشن کترا گیشی(آیین آفتاب خواهی) راه بیاندازیم. و زیر لب می خواند: "کترا گیشی هوا را مناسب کن امروز نه فردا این کار را انجام بده و .....

مادربزرگ: در حالی که  گهواره نوه اش  را تکان می داد  زیر لب اینطور برای نوه اش می خواند:

آسمان صدا بُکُرده نکنه بترسی   تی پَئر تی مار فوخاتِه  نکنه بترسی و ....

مادر بزرگ: آسمان صدا کرد نکند بترسی   پدر تو با مادرت دعوا کرد نکند بترسی و ...

مادر: اَمِه مُستراح در "موران"  بزه. صدا کانِه  فردا یاد باشِه وِرِه روغان بزنی.

مادر: درب مستراح زنگ زده است. صدا می کند. فردا یادت باشد آن را روغن کاری کنی.

پدر با تلفن صحب می کند:

چشمش کور دَندَش نرم  وَسِه اُشانِ طناب هَمرَه چاه دِل نُشِه. همه جار کدخدا خوشتِرَیَه  کَلالِم کدخدا مِرِه دانِه!. دِ کار از کار بگذشته . دِ همه عالم هم جمعا باشِن کاری نوتنِن بوکونِن!

پدر با تلفن صحبت می کند:

چشمش کور دنده اش نرم شود. او نمی بایست با طناب آنها به داخل چاه برود. همه جا خودش کدخدا است ولی کدخدای منطقه کلالم را من می داند(کنایه: عدم توجه به حرف بزرگترها). دیگر کار از کار گذشته است. دیگر اگر همه مردم جهان هم جمع شوند کاری نمی توانند بکنند!.

مادر: طلا و سکّه چند تومانی ترقی بوکرده با     اَلَن هم چند تومانی جیر بِمَه!

مادر: طلا و سکّه چند تومانی افزایش قیمت داشت ولی حالا قیمت آن چند تومانی هم پایین آمده است.

پدر: تی وَچه به دستور زن پَئر هرچی دَشتِه دارو ندار زندگی یَه بروتِه   طلا هگیته با.

پدر: پسر تو به دستور پدر زنش هر چه داشت دار و ندار زندگی خود را فروخت و طلا خرید.

مادر: " کار کرده افسوس نِدَرِه". در همیشه روی یک لنگه نچرخَنِه خا. خدا بزرگه!

مادر: " کار انجام شده افسوس ندارد". درب که همیشه روی یک پاشنه نمی چرخد. خدا بزرگ است.

پَئر: مو چندی غصه بُخوارِم. آدم بوگوتِن آهین نوگوتِن خا. دِ اَشهدَن باللّه.

پدر: من چقدر غصه بخورم. آدم گفتند آهن که نگفتند. دیگر اشهدُ اَن لا الله الا اللّه .

نتیجه اخلاقی:

" دلّالی و واسطه گری با ریسک زیادی همراه است به جای آن یادگرفتن حرفه و تلاش در جهت ساختن زندگی بهتر از دسترنج خود در اولویت قرار دارد".